Τον Γιώργο Τσαπόγα τον έχω δει σε αρκετές παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕΚ. Στο «Μιστέρο Μπούφο» όμως νομίζω ότι δίνει την καλύτερη ερμηνεία του. Το τονίζω γιατί ήταν η μόνη καλή στιγμή που βρήκα στην καλοκαιρινή παραγωγή του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας.
Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια από τις πιο
παράξενες κωμωδίες που έχει ανεβάσει το Δημοτικό Θέατρο. Διαβάζοντας μάλιστα πως ο συγγραφέας
του έργου γι’ αυτά τα κείμενα απέσπασε και το Νόμπελ Λογοτεχνίας, παραξενεύτηκα
ακόμη περισσότερο, για να μην πω ότι εξεπλάγην. Αναφέρομαι στο «Κωμικό μυστήριο»
του Ντάριο Φο...
Δευτέρα βράδυ στην αυλή του ΔΗΠΕΘΕΚ, έναν όμορφο ζεστό
χώρο, ο οποίος εγκαινιάστηκε πέρυσι τέτοια εποχή από το «Τάβλι» του Κεχαΐδη που
ανέβασε ο Πέρης Μιχαηλίδης, με τον ίδιο και τον Φίλιππο Σοφιανό στους δύο
ρόλους. Ήταν ωραία που ξαναχρησιμοποιήθηκε η αυλή αν και η επιλογή είναι κάπως
ρίσκο, γιατί οι ρεμβάζοντες από τα μπαλκόνια ένοικοι των γύρω πολυκατοικιών δεν
είναι πάντοτε ήσυχοι ούτε όλοι θεατρόφιλοι.
Τρεις ηθοποιοί χωρίς σκηνικά, πάνω στο ξύλινο πάτωμα με
μια κόκκινη κουρτίνα για φόντο που χωρίζει τη σκηνή από τα παρασκήνια. Η
παράσταση παραπέμπει σ’ ένα “περιπλανώμενο λαϊκό θέατρο του Μεσαίωνα” με
στοιχεία αυτοσχεδιασμού και από την Κομέντια ντελ άρτε. Άλλωστε και ο Ντάριο Φο
στα μεσαιωνικά λειτουργικά δράματα (αναπαράσταση γεγονότων από τα πάθη του
Χριστού, των Αγίων και των Προφητών μέσα στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της
λειτουργίας) βασίστηκε για να γράψει τα εν λόγω σατιρικά κείμενα. Και τα
παρουσίαζε, λέει, εκτός από τα θέατρα, σε αυλές εργοστασίων και σε γήπεδα τη
δεκαετία του ΄60.
Τρεις ηθοποιοί με κινήσεις και ύφος γελωτοποιού
αφηγούνται κωμικές σκηνές από τα «ξαναγραμμένα» ιερά δράματα, μπερδεύοντας τα
θεία πάθη με τα ανθρώπινα. Διάλογοι με τον Ιησού και την Παναγία, η Ανάσταση
του Λαζάρου, ο Μυστικός Δείπνος, ο Γάμος στην Κανά… ξαναπαρουσιάζονται με χιουμοριστικό, αλλά προσεκτικό τρόπο, όχι βλάσφημο.
Πάντως δεν είδαμε πουθενά καμιά ιδιαίτερη κριτική στη
Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και την πολιτική εξουσία ή έστω κάποιο ενδιαφέρον κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, όπως λέγεται για το έργο, ούτε και καμιά επαναστατική διάθεση εκ μέρους του αριστερού συγγραφέα με αφορμή τα πάθη των ανθρώπων. Το αντίθετο, ύπνωση. Εκτός και αν φταίει η μετάφραση ή ο τρόπος παρουσίασης των κειμένων.
Απόψε στις 9.00 είναι η τελευταία παράσταση στην αυλή του ΔΗΠΕΘΕΚ, με είσοδο από την Ξενοφώντος. Θα ακολουθήσει φαντάζομαι κάποια περιοδεία όπως κάθε καλοκαίρι.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Φραγκιόγλου
Φωτισμοί, μουσική επιμέλεια: Γιάννης Μαργαρίτης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Τσαπόγας, Χάρης Φλέουρας, Δημήτρης Φραγκιόγλου
Μαρία Νίκα