Μεσάνυχτα Σαββάτου με κρασί και ωραία μουσική, καθισμένοι σε καφέ της κεντρικής πλατείας, λίγο μετά την παράσταση του Άκραμ Καν στο 25o Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. "Τι ωραίο θέαμα ήταν αυτό που είδαμε απόψε!" αναφωνεί η Βάσω κι όλοι οι υπόλοιποι συμφωνούμε μαζί της...
"Until the lions" ήταν ο τίτλος, από το ομώνυμο βιβλίο της Γαλλο-Ινδής ποιήτριας Κάρθικα Ναΐρ - μέρος της αφρικανικής παροιμίας "Μέχρις ότου τα λιοντάρια αποκτήσουν τους δικούς τους ιστορικούς, την ιστορία θα τη γράφουν οι κυνηγοί". Στην περίπτωση του Άκραμ Καν τα λιοντάρια είναι οι γυναίκες και οι κυνηγοί οι άνδρες, δηλαδή η πατριαρχική κοινωνία.
Από αυτές τις φράσεις "πιάστηκε" ο εξαίρετος
Βρετανός με καταγωγή από το Μπαγκλαντές χορογράφος και χορευτής, που συμμετείχε
με παράστασή του για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας από το οποίο τον γνώρισε η Ελλάδα το 2001 (ήταν η πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας). Και προσάρμοσε την ιδέα του στην Πριγκίπισσα Άμπα, γυναικείο χαρακτήρα
του ινδικού έπους Μαχαμπαράτα.
Η Άμπα απάγεται από τον Μπίσμπα την ημέρα του γάμου
της και προσφέρεται ως νύφη στον αδελφό του. Η ηρωίδα βλέπει τη ζωή της να
καταστρέφεται, καθώς την απορρίπτουν η οικογένειά της, ο μνηστήρας της,
αργότερα ο απαγωγέας της και ολόκληρη η κοινωνία. Η Άμπα επικαλείται τότε τους
θεούς, αμφισβητεί τα όρια του γυναικείου και του ανδρικού φύλου, προκαλεί το
Χρόνο και εκδικείται.
“Τι κάνει μια γυναίκα όταν χάνει την κυριότητα του σώματός της; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει προκειμένου να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής της και να δικαιωθεί; Όταν η αναζήτηση της δικαιοσύνης μετατρέπεται σε εκδίκηση, ποιο είναι το τίμημα που πληρώνει το σώμα; Και ποιο το τίμημα που πληρώνει η ανθρωπότητα;”.
Άλλο να διαβάζεις το κείμενο στο πρόγραμμα του
Φεστιβάλ κι άλλο να βλέπεις να γίνονται εικόνες, λόγος και μουσική όλα αυτά τα
ερωτήματα σε μια υπέροχη σύνθεση, με ακρίβεια που αγγίζει την τελειότητα.
Δηλαδή, αναρωτιέσαι πόσες φορές πρέπει να έχει δουλευτεί η κάθε κίνηση για να επιτευχθεί
αυτό το αποτέλεσμα:
Ένα κράμα σύγχρονου και κλασσικού ινδικού χορού
(τον οποίο έχει μελετήσει ο Καν), σπουδαίοι Ασιάτες χορευτές, με την αέρινη Ταϊβανέζα
Ching-Ying Chien στο ρόλο της Άμπα να ξεχωρίζει, καταπληκτικοί φωτισμοί, τραγούδι και
ζωντανή μουσική με συνεχείς εναλλαγές που φορτίζουν το συναίσθημα (άλλοτε
βόμβος, άλλοτε κρουστά κι άλλοτε μελωδία) ανάλογα με το θέμα κάθε σκηνής.
"Θα ήθελα η παράσταση να έχει υπέρτιτλους, αφού σε
κάποια σημεία υπήρχε και λόγος" σχολιάζει η Βούλα από την παρέα, ως το μόνο "αρνητικό",
ενώ μου εξηγεί ότι το κομμάτι από κορμό δέντρου, που λειτουργούσε σαν πλατφόρμα
πάνω στο οποίο συνέβαιναν όλα στη σκηνή, λέγεται "heart wood".
Και ενώ αναρωτιέμαι πώς ένας άνδρας μπορεί να αντιλαμβάνεται τόσο καλά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, η Χριστίνα μου απαντά: "Μα είναι καλλιτέχνης!".
Και ενώ αναρωτιέμαι πώς ένας άνδρας μπορεί να αντιλαμβάνεται τόσο καλά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, η Χριστίνα μου απαντά: "Μα είναι καλλιτέχνης!".
Ίσως πάλι έχει να κάνει και με το γεγονός ότι η μητέρα
του ήθελε πάρα πολύ να γίνει χορεύτρια αλλά δεν έγινε ποτέ γιατί δεν την άφησε
ο πατέρας της, όπως διάβασα εκ των υστέρων σε μια συνέντευξή του...