Το μαγαζί της Νίκης έχει όμορφα πράγματα από την
Ανατολή και όχι μόνο. Ξύλινες μάσκες για τον τοίχο, βραχιόλια από την
Ινδία, σκουλαρίκια από την Ταϊλάνδη, κρεμαστά φωτιστικά από το Μαρόκο, κελεμπίες
από την Αίγυπτο, μικρούς σκαλιστούς βούδες, χειροποίητες καπνοθήκες και
πορτοφόλια από το Νεπάλ, ψάθινες φρουτιέρες από τη Μαδαγασκάρη.
Είναι το μόνο από τα παλιά μαγαζιά που απέμεινε στη
Στοά Λόντου, στο κέντρο της Καλαμάτας, κι όποτε περνάω από εκεί με "ταξιδεύει".
Γιατί η Νίκη, ακόμη κι αν δεν ψωνίσεις από το μαγαζί της, πάντα έχει μια ωραία
ιστορία να σου πει. Όπως προχθές που μου μίλησε για τις "διαμαντοκαμήλες", μια
λέξη που εφηύρε η Ελληνοφινλανδή εγγονή της...
Ναι, η Νίκη έχει μια 5χρονη κατάξανθη εγγονή που
ζει στη Φινλανδία. Κι όταν η μικρή έρχεται από την "παγωμένη" -δυστυχώς όχι τόσο παγωμένη πια- χώρα του πατέρα της
εδώ για διακοπές, της αρέσει να χώνεται στο κοσμοπολίτικο κατάστημα της γιαγιάς
της και να παίζει ώρες με τα παράξενα αντικείμενα. "Γιαγιά, αυτές είναι οι
διαμαντοκαμήλες" της είπε μια μέρα δείχνοντάς της κάτι καμήλες αγαλματάκια που
είχε στη βιτρίνα. "Ποιες διαμαντοκαμήλες;" απόρησε εκείνη. Και η μικρή: "Δεν τις
βλέπεις; Αυτές! Ψάχνουν συνέχεια στην έρημο και βρίσκουν διαμάντια. Γι’ αυτό
τις λένε διαμαντοκαμήλες".
Μια μέρα πήγε με τη γιαγιά της εκδρομή σ’ ένα
ορεινό μέρος της Αρκαδίας. Ήταν ερημικό με πολύ πράσινο. Και τότε η μικρή είπε: "Εδώ είναι Ευρώπη". Η γιαγιά της τη ρώτησε γιατί το λέει αυτό. "Επειδή έχει
πολλά δέντρα και λίγους ανθρώπους" απάντησε εκείνη.
"Ποιος ξέρει τι βλέπει το παιδί εκεί στο Βορρά…" λέει η Νίκη. "Εδώ βαρέθηκε να έχει από πάνω του ανθρώπους να το ζαλίζουν. Εμείς δεν αφήνουμε τα παιδιά σε ησυχία. Μονίμως τους μιλάμε. Πώς σε λένε, τι τάξη πας, είσαι καλός μαθητής, ποιον αγαπάς πιο πολύ, τη μαμά, το μπαμπά, τον παππού, τη γιαγιά… Και τους επιβάλλουμε να μιλάνε ακόμη κι αν δε θέλουν. Στη χώρα της αφήνουν τα παιδιά ήσυχα να μιλήσουν όποτε αυτά το επιθυμούν και δεν τα καταπιέζουν συνέχεια με ερωτήσεις. Σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα. Τους επιτρέπουν να σκεφτούν".
Κάπως έτσι πρέπει να είναι. Γιατί αν δε σ’ αφήσουν να
σκεφτείς, πώς αλλιώς θ’ ανακαλύψεις τόσο όμορφες λέξεις όπως οι "διαμαντοκαμήλες";
Μαρία Νίκα