Το βιβλίο της
Ρούλας Γεωργακοπούλου το διάβασα δύο φορές. Η δεύτερη ήταν προχθές. Νύχτα, μέσα
σ’ ένα ασθενοφόρο, μασκοφορεμένη, περιτριγυρισμένη από μπουκάλες οξυγόνου και αντισηπτικά,
στη διαδρομή Αθήνα - Καλαμάτα. Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα εκείνη την ημέρα
έφταναν τα 153. Προσέχοντας τον άρρωστο δίπλα μου, υπογράμμιζα ταυτόχρονα με
μολύβι τα σημεία που μου έκαναν εντύπωση, κάτω από το χαμηλό φως της οροφής του
οχήματος, ενώ αναρωτιόμουν: «Βρε, λες πριν από εμάς να είχε μεταφέρει κανένα
κρούσμα;». Κι όλο απολυμαινόμουν με αντισηπτικό κάθε φορά που ξεχνιόμουν και
άγγιζα κάτι γύρω μου. «Τα χέρια μας ήταν πληγιασμένα από τα πολλά αντισηπτικά»
διάβαζα στη σελίδα 11 και το ζούσα…
«Η μέθοδος
της μπουρμπουλήθρας» (εκδ. Πόλις) είναι πράγματι το πιο επίκαιρο βιβλίο που έχω διαβάσει. Μια
ευφάνταστη σουρεαλιστική ιστορία με θέμα τον εγκλεισμό στον καιρό του κορονοϊού.
Ένα βιβλίο που μοιάζει με εφημερίδα, καθώς γράφτηκε και κυκλοφόρησε ενώ η
πανδημία βρισκόταν και βρίσκεται σε εξέλιξη. Όμως θα το αδικούσα αν έλεγα ότι
είναι μόνο αυτό. Γιατί είναι πολλά περισσότερα. Κατ’ αρχάς, δεν είναι ένα
εύκολο βιβλίο. Είναι ένα παράξενο βιβλίο. Αν «Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας»
ήταν ταινία, θα ήταν οι «Άλπεις» του Λάνθιμου.
Η Ρούλα
Γεωργακοπούλου πιάνεται από τον αναγκαστικό εγκλεισμό και μιλάει για πλήθος
πραγμάτων. Μένοντας σπίτι «ζωντανεύει» άψυχα αντικείμενα, τους απευθύνεται και
της απαντούν, ώσπου της «ζητούν» να τους πει μια ιστορία. Κι εκεί, ανάμεσα σε
πιπεριές, ντομάτες και κολοκυθάκια, σε περγαμόντα, βανίλιες και χλωροφύλλες,
πλαισιωμένη από στοιχεία για επιβεβαιωμένα κρούσματα, διασωληνωμένους και
νεκρούς, αφηγείται: «Είχα μόλις ξεμπερδέψει με την απολύμανση του πάγκου της
κουζίνας όταν ένα under cover περγαμόντο με πλεύρισε διακριτικά» ή «’Ηρθε μια
χλωροφύλλη και μου πήρε τη σακούλα με τα αντισηπτικά». Αφηγείται και φιλοσοφεί:
«Κακώς πολύ κακώς έφαγα τη ζωή μου με επιφυλάξεις».
Το παρελθόν
μπλέκεται με το παρόν, η συγγραφέας ανακαλεί μνήμες και δένει με απόλυτη
φυσικότητα περιστατικά φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Από τα παιδικά της χρόνια,
την καθημερινή ενημέρωση του καθηγητή Τσιόδρα και τη νεκρώσιμη πομπή στο
Μπέργκαμο μέχρι τον κρεμασμένο αντάρτη στην πλατεία 23ης Μαρτίου της
Καλαμάτας, τον «Ανδαλουσιανό σκύλο» του Μπουνιουέλ, μία από τις Καρυάτιδες,
ακόμη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο που «από το 1897 κι όλας, είχε προσέξει ότι
χάναμε περισσότερους στρατιώτες από τα λοιμώδη – χολέρα, τύφο, δυσεντερία –
παρά από τους εν πολέμω τραυματισμούς». Με τη μεγάλη δε έξαρση της χολέρας στο
στράτευμα, επέβαλε αυστηροτάτη καραντίνα! Ως και ο Τρικούπης εμφανίζεται στην
ιστορία: «Η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση!».
Η Ρούλα
Γεωργακοπούλου μιλά με χιούμορ –το πιο έξυπνο που έχω συναντήσει σε
Έλληνα/Ελληνίδα συγγραφέα– για σοβαρά ζητήματα, όπως π.χ. τη σχέση με τον
πατέρα. Γιατί τα πολύ σοβαρά μόνο με χιούμορ μπορούν να ειπωθούν. Όσο για τη
«Μέθοδο της μπουρμπουλήθρας» είναι ο τρόπος που έχει επινοήσει στη διάρκεια του
εγκλεισμού «για να κρατηθεί σταθερός ο πληθυσμός του καταλύματος». Παφ, σκάει ο
ένας για να φουσκώσει στη θέση του ένας άλλος…
Καθώς
τελειώνω αυτό το κείμενο η ώρα έχει πάει τέσσερις το πρωί. Γράφω στα γόνατα σε έναν
φορητό υπολογιστή, ανάμεσα σε τέσσερις κλινήρεις ηλικιωμένους, σ’ έναν
μισοσκότεινο θάλαμο της Β΄ Παθολογικής, στο μισοάδειο Νοσοκομείο της Καλαμάτας.
Ο κόσμος φοβάται τον κορονοϊό και δεν έρχεται πια εύκολα στο Νοσοκομείο. Η
γιαγιά στο απέναντι κρεβάτι μού ζητάει να καλέσω τη νοσοκόμα. Δε μπορεί να
κοιμηθεί. Θέλει, λέει, ένα λεξοτανίλ. Την ίδια στιγμή πετάγεται ο παππούς από
δίπλα και μου φωνάζει: «Βρε κορίτσι, έχει τίποτα να φάμε;».
Μαρία Νίκα